Waarom ik mij doodongelukkig voelde, ook al was ik net mama

Je herkent het vast wel: als je nog zwanger bent, kijk je uit naar de periode dat je kindje er is en wil je het allemaal perfect gaan doen. Eerlijk gezegd werd ik daarvoor ook wel geïnspireerd door de perfecte plaatjes op Instagram. Wat leek het me toch romantisch, zo'n kleintje op je borst, uren knuffelen, struinen met de kinderwagen.

Bovendien had ik mezelf het beeld opgelegd dat een goede moeder altijd geduldig moest zijn, de juiste keuzes maakte en ondertussen haar eigen leven gewoon door kon zetten alsof er niks was gebeurd. Dat ideaalbeeld werd mijn maatstaf, en daar hield ik maar al te graag aan vast.

Ik weet nog wel dat ons eerste kindje werd geboren, ik hem voor het eerst vastpakte en het allemaal nogal onwennig vond. Dat idee van 'meteen zielsveel van je kindje houden' moest bij nog groeien. Oei, die gedachte alleen al maakte dat ik mezelf een slechte moeder voelde. Alles liep natuurlijk anders dan verwacht, een baby laat zich nou eenmaal niet regisseren. Evenmin geldt voor jouw reactie op je baby of liever gezegd: de complete switch in je identiteit en leven.

Overbezorgd als ik was, dacht ik dat het nodig was om strakke slaapritmes in te voeren. Alles wat ik deed, deed ik in de overtuiging dat dit het beste was voor mijn kindje. Ik durfde niet spontaan de deur uit, uit angst dat mijn baby middenin een koffiebar tot huilen uitbarstte en de mensen om mij heen mij boos aan zouden staren. Alles draaide om controle. En in mijn pogingen om alles perfect te doen, sloot ik de rest van mijn leven buitenspel. Mijn wereld werd kleiner, mijn flexibiliteit verdween en ik kwam in een soort vacuüm terecht.

De vicieuze cirkel

Mijn emoties bleven niet onopgemerkt. Baby's zijn extreem gevoelig voor de stemming van hun ouders. Mijn verdriet en onzekerheid hadden een direct effect op mijn kindje, dat onrustig werd. Die onrust versterkte mijn angst dat ik niet goed genoeg was, waardoor ik nog meer controle probeerde uit te oefenen. Het was een vicieuze cirkel die zichzelf steeds bleef voeden.

Volgens de psychologie is dit fenomeen niet ongewoon. De emotionele staat van een ouder kan een groot effect hebben op een baby. Het is vergelijkbaar met wat in de psychologie 'emotionele resonantie' wordt genoemd. Baby’s spiegelen de emoties van hun ouders, omdat ze nog volledig afhankelijk zijn van die verbinding. Wanneer een moeder angstig of verdrietig is, voelt een baby die spanning aan en reageert daarop, wat op zijn beurt de stress bij een moeder weer kan vergroten.

De psychologische transformatie naar het moederschap

Pas veel later begreep ik dat de overgang van geen moeder zijn naar moeder worden psychologisch gezien een enorme verandering is. Psychologen en opvoedkundigen zoals Lucy Jones en Philippa Perry beschrijven dit proces als een complete herstructurering van je identiteit. Je gaat van ‘ik’ naar ‘wij’, en dat brengt niet alleen praktische, maar ook diepe emotionele veranderingen met zich mee. De verwachtingen van jezelf en de omgeving kunnen overweldigend zijn. Zonder begeleiding kan het voelen alsof je verdrinkt in een zee van verantwoordelijkheden en emoties.

Het is gek dat we hier zo weinig op voorbereid worden. Moeder worden is één van de grootste transformaties die je als mens kunt doormaken. Toch blijft de nadruk vaak liggen op de fysieke veranderingen tijdens de zwangerschap en niet op de psychologische impact die daarna volgt. Het beeld dat je meteen gelukkig en voldaan moet zijn, is niet realistisch. Het kan zelfs schadelijk zijn voor moeders die worstelen met de overgang.

De kracht van je mindset

Wat ik uiteindelijk leerde, is hoe groot de invloed van mijn mindset was. In de psychologie is er veel onderzoek gedaan naar de kracht van onze gedachten en overtuigingen. Hoe we tegen een situatie aankijken, bepaalt voor een groot deel hoe we die ervaren. Toen ik mijn focus verschoof van ‘ik moet perfect zijn’ naar ‘ik ben goed zoals ik ben’, veranderde er iets fundamenteels. Mijn zelfkritiek maakte plaats voor mildheid. Daarmee kreeg ik ruimte om te groeien.

Onze mindset bepaalt niet alleen hoe we het moederschap beleven, maar ook wie we als moeder willen zijn. Door bewust te werken aan een positieve, flexibele houding, kunnen we een leven creëren waarin we niet alleen overleven, maar ook echt kunnen genieten. Zoals Philippa Perry zegt: “It’s not about being perfect; it’s about being good enough.” Overigens was dit een proces van jaren en vele sessies waarin ik bewust inzoomde op waar mijn onzekerheden en negatieve associatie met het moederschap vandaan kwam. Ik heb inmiddels tientallen tools in handen waarmee ik staat ben om mijn mindset te sturen en meer balans in mijn leven te creëren. Dat maakt mij zowel in mijn gezin als op mijn werk, bij mijn partner en bij mijn vrienden een veel leuker en gelukkiger persoon.

Herken je dit ook zo goed?

Het moederschap is prachtig, maar ook uitdagend en intens. Voor de fysieke aspecten na de geboorte en voor je kindje is voldoende aandacht. Mental support met de nadruk op 'het is goed zoals jij het doet' blijft wat mij betreft nog altijd ver achter.

Het is oké om het niet altijd leuk te vinden. Het is oké om jezelf opnieuw te moeten ontdekken. En bovenal: het is oké om imperfect te zijn. Jouw kindje heeft geen perfecte moeder nodig. Jouw kindje heeft jóu nodig.

Laat het idee van perfectie los. Geef jezelf de ruimte om fouten te maken, te leren, en vooral om jezelf te zijn. Want daar, in die kwetsbaarheid, vind je de kracht om de moeder te zijn die je echt wilt zijn.

Ook onzeker over of ongelukkig in het moederschap. Samen met de professionals die het mij hebben geleerd, heb ik fantastische cursussen samengesteld. Daarin reiken we jou mooie inzichten aan om ook weer zelfverzekerd, in balans en happy te zijn.